RORY GALLAGHER 14/6/`95-16/6/`05

Με το παρόν άρθρο ,συμμετείχα στο αφιέρωμα του rockpages.gr ,όταν ακόμη ο φίλος Γιάννης Δολλας ήταν στο Μάτσεστερ..
Αθήνα 12/6/2005
Σπίτι ,αργά, τη νύκτα .Βάζω ένα ουίσκι για να βοηθήσει το μυαλό μου ,σε ένα ταξίδι στο παρελθόν & το ξεχασμένο λαβύρινθο των γλυκών αναμνήσεων της εφηβικής αθωότητας, αναζητώντας τον Rory.
12 Σεπτέμβριο του 1981 που έγινε η συναυλία στη Ν. Φιλαδέλφεια ήμουν μικρός ακόμη για να πάω στη συναυλία, μαθητής τότε της Α`Λυκείου στη Καλλιθέα, άλλα ήμουν ήδη βαπτισμένος ροκάς. Αμυδρά θυμάμαι ότι εκείνο το πρωινό του Σαββάτου ,τον είχε προσκεκλημένο στην μαυρόασπρη ακόμη τότε ΕΡΤ , για συνέντευξη ,ο δημοσιογράφος Χρήστος Οικονόμου.
Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε ``Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ..`` Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό. Η αλήθεια είναι ότι ο συντηρητικός κρατικός μηχανισμός, για μια ακόμη φορά είχε δείξει χωρίς ``προσωπείο`` την στάση και το φόβο του απέναντι στο κίνημα του ροκ ,που έπαιρνε διαστάσεις επιδημίας απ` άκρη σ` άκρη σε όλη τη νεολαία ,του πλανήτη.
Η ιστορία επαναλαμβανόταν όπως στο παρελθόν, με αναίτια επέμβαση της αστυνομίας σε όλες τις ροκ συναυλίες που έγιναν :των Rolling Stones (1967),Police,Gillan ή θέσπιζε νόμους απαγορεύσεως της `μακριάς κώμης `. Η νεολαία όμως τότε δε `κόλλαγε` σε τέτοια. Είχε ήδη ζήσει χούντες, αύρες, κλόμπς ,λογοκρισίες, Πολυτεχνεία. Το επαναστατικό πνεύμα στα `80ees υπήρχε και θέλαμε να αλλάξουμε το κατεστημένο που επικράτησε στα `70ees.Το πάνκ, το μέταλ και οι Pink Floyd με το ``Τhe Wall`` μας είχαν `ψιλιάσει` για τις κρεατομηχανές του συστήματος που μας περίμεναν να μας καταπιούν. Χρειαζόμασταν μία ταυτότητα και μία μουσική. Τη βρήκαμε στο ροκ.
Τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία ,τα προαύλια ,τα φροντιστήρια, τις καφετέριες ,στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM…και το όνομα του έγινε Θρύλος .Γραφόταν σε τοίχους ,σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες ΠΑΝΤΟΥ. Ο Rory ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους ανεξαρτήτως `φυλής` που ανήκαν. Φρικιά, χεβυ μεταλλάδες ,πανκιά, μοϊκανοί, new wave, φλώροι, καρεκλάδες κλπ. Tα τραγούδια του Shadow play,Philby,Follow me,Moonchild παιζόντουσαν σε όλα τα πάρτυ, τις κοπάνες, χοροεσπερίδες, θερινές ντισκοτέκ. Την αμεσότητα των στίχων του ,την έντυσε με κιθαριστικές συγχορδίες μίας μόνο ισοβίως αγαπημένης του (σχεδόν λιωμένης από το παίξιμο) Fender Stratocaster του. Την είχε πάντοτε δίπλα του ,χωρίς να την αποχωριστεί ποτέ, ακόμη και τα τελευταία δύσκολα χρόνια της ασθένειας του ,που δεν μπορούσε πλέον λόγω του `πρηξίματος` που επεκτάθηκε σε όλο του το σώμα να δίνει συναυλίες και κρυβόταν από τους θαυμαστές του και τους δημοσιογράφους σε κάποιο διαμέρισμα στο Λονδίνο, μέχρι τη στιγμή που πήγε ψηλά να συναντήσει το Hendrix, τη Joplin,τον Morrison και όλη τη παλιό παρέα ,για να τζαμάρουν αιώνια. Για όλους εμάς όμως η αυθεντικότητα της κληρονομιά και που μας άφησαν , τα τραγούδια τους, θα μας συντροφεύουν και θα είναι σα να ζουν για πάντα ανάμεσά μας . Θα αποτελούν πάντα (υπενθυμίζοντας και στους νεότερους) ότι υπάρχει αντίδοτο στο δήθεν, το προσποιητό, το ψεύτικο & το `πλαστικό` του σήμερα ……..Ευχαριστούμε Rory για ότι μας άφησες…..
Long live rock & roll hero.....Goodnight my friend.....Βελίς....
Ενας μεγάλος Ιρλανδός που δε ξεχάστηκε ποτέ ,όπως και ο μεγάλος Phil Lynot των Thin Lizzy όπου σύντομα θα παρουσιάσω και υλικό,από το περσυνό ταξείδι του Γιάννη και του Πάνου ,στο Δουβλίνο και στο σπίτι του .....Κάποιοι Ελληνες τελικά ,συμμετέχουν στα διεθνή δρώμενα και γράφουν ιστορία.....